In een Ucall blog van september vorig jaar is melding gemaakt van het wetsvoorstel tot invoering van een collectieve schadevergoedingsactie dat toen nog voor advies bij de Raad van State lag. Inmiddels is dit wetsvoorstel op 16 november 2016 aan de Tweede Kamer gezonden. In deze blog wordt ingegaan op de voorwaarden die in het wetsvoorstel aan het gebruik van zowel de (nieuwe) collectieve schadevergoedingsactie als de (oude) collectieve actie in ruime zin worden gesteld. De vraag moet worden gesteld of die voorwaarden niet onnodig ten koste gaan van de handhaving van consumentenrechten en de effectiviteit van de civiele collectieve actie zoals die al jaren met veel succes in praktijk wordt gebracht. Dreigt het kind met het badwater te worden weggegooid?
Auteursarchief: Eddy Bauw
De claimindustrie als onderzoeksobject
Onder de kop ‘De claimindustrie’ besteedde de Volkskrant op zaterdag 27 februari jl. aandacht aan de toename van het aantal collectieve schadeclaims in ons land. De cijfers die de krant presenteerde liegen er niet om: organisaties die een half miljoen mensen zouden vertegenwoordigen, claimden samen voor 1,6 miljard euro aan schadevergoeding bij bedrijven en instellingen. Toch zal dit bericht de gemiddelde krantenlezer niet hebben verbaasd. Geregeld melden de media over nieuwe collectieve schadeclaims en veel mensen zullen zich hebben afgevraagd of zij daar ook niet bij zouden moeten aanhaken. Wie heeft er nou geen verzekering afgesloten die een woekerpolis blijkt te zijn, rijdt geen auto met sjoemelsoftware, speelt niet mee in de staatsloterij of rijdt niet geregeld in de spits met de NS? Slechts een enkeling zou erover piekeren om voor zichzelf te gaan procederen om de schades waar het hier om gaat te verhalen. Daarvoor zijn de schadebedragen te laag en de kosten en risico’s van procederen te hoog. Men spreekt hier wel van ‘strooischade’. Als de claims echter worden gebundeld in een collectieve schadevordering, gaat het opeens om aanzienlijke bedragen en wordt het een heel andere aangelegenheid. Lees verder
Vuurwapengeweld in de VS. Kan de verplichte aansprakelijkheidsverzekering Obama helpen?
In Washington is de volgende ronde aangebroken in de politieke strijd over de aanpak van het vuurwapengeweld in de Verenigde Staten. Met jaarlijks 10.000 doden is het aantal slachtoffers hoger dan van terrorisme (cijfers over de periode 2001-2011). De gewonden en de meer dan 20.000 jaarlijkse zelfdodingen met vuurwapens zijn daarbij niet opgeteld. In 2013 lanceerde president Obama een plan van aanpak met o.a. een verbod op bepaalde typen wapens en uitbreiding van backgroundchecks bij wapenaankoop, maar de weerstand in het Congres bleek te groot. De tegenstanders beroepen zich op het tweede amendement op de Amerikaanse Grondwet: ‘the right of the people to keep and bear arms shall not be infringed’. Nu dit vanuit historisch perspectief verklaarbare, maar tegenwoordig steeds knellender wordende principe, een onneembaar politiek struikelblok is gebleken, rijst de vraag of Obama het niet over een andere boeg zou moeten gooien. Het probleem zal niet afnemen nu het aantal vuurwapens met 357 miljoen het aantal inwoners van de VS inmiddels heeft overschreden.
Lees verder
Sympathy for the devil? De Amerikaanse claimpraktijk is zo gek nog niet
In Nederland bestaat de nodige huiver voor ‘Amerikaanse toestanden’ in het aansprakelijkheidsrecht. Er is beduchtheid voor het overwaaien van de gevreesde ‘claimcultuur’. Begrijpelijk als men de berichtgeving over de excessen volgt, zoals een recente uitspraak waarin 150 miljoen dollar aan schadevergoeding werd toegekend aan de ouders van een kind dat bij een auto-ongeval om het leven was gekomen. De keerzijde is dat de positieve kanten van het Amerikaanse stelsel hierdoor worden overschaduwd. Dat is jammer, omdat dat stelsel evenwichtiger is dan wij vaak denken en er wel degelijk het nodige van te leren valt. Daarom hieronder een poging om tot meer begrip en een genuanceerder beeld te komen.
Lees verder